Bootje varen in tijden van corona (zondag 26 april )

Er wordt gezegd dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten, maar dat is niet zo. We zitten in dezelfde storm, maar niet in hetzelfde bootje. Iemands schip kan schipbreuk lijden en een ander zijn boot misschien niet. Of vice versa.

Voor sommigen is quarantaine optimaal. Een moment van reflectie, van opnieuw verbinden, lekker op je slippers in de achtertuin in de zon, met een cocktail of koffie, je kasten uitruimen en dat muurtje schilderen. Voor anderen is dit een wanhopige financiële en gezinscrisis. Het is niet voor niets dat de cijfers van huiselijk geweld de lucht ingaan. Voor diegene die alleen wonen is deze quarantaine een confrontatie met eindeloze eenzaamheid, het niet kunnen bezoeken van geliefden en vrienden. En voor anderen is het tijd met hun gezin, spelletjes spelen, samen leuke fietstochtjes maken en eindelijk weer eens goede gesprekken voeren met elkaar. 

Sommige bedrijven hebben meer klanten dan ooit of hebben een creatieve oplossing gevonden om hun aanbod aan de klanten aan te bieden. Andere bedrijven hebben echter geen opties en verliezen winst, inkomens, klanten ... Sommige zelfstandigen kunnen door de opgelegde maatregelen en aangekondigde versoepelingen terug aan het werk. Anderen hebben hun tijdelijke medewerkers moeten ontslaan (wegens financiële problemen) en proberen noodgedwongen het hoofd boven water te houden. Sommige werknemers kunnen blijven werken omdat er de mogelijkheid tot telewerk is. Anderen zitten thuis onder het statuut tijdelijke werkloosheid en hebben moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Nog andere hebben een noodzakelijk beroep om de crisis klein te houden (bijvoorbeeld verpleegsters, dokters ...) en dienen meer dan 100% te werken. 

Sommigen waren bezorgd over het tekort aan toiletpapier of de asperges voor Pasen, anderen waren bezorgd of er nog wel genoeg eten in de schappen zou liggen na hun lange, emotionele en zware dienst in het ziekenhuis. Sommigen besteden 2-3 uur per dag thuis aan het helpen van hun kind met online onderwijs, terwijl anderen 2-3 uur per dag besteden aan het onderwijzen van hun kinderen bovenop een werkdag van 10-12 uur.

Sommigen hebben de dood van het virus bijna meegemaakt, sommigen hebben er al iemand aan verloren en weer anderen weten niet zeker of hun geliefden het zullen redden.
Sommigen hebben op een harde manier afscheid moeten nemen van hun oude ouders. Anderen missen hun ouders al een tijdje en zijn tegelijk blij dat hun zij deze vreemde en angstige tijd niet mee moeten maken.

Conclusie: we zitten niet in dezelfde boot. We maken een tijd door waarin onze percepties en behoeften totaal anders zijn. Ieder van ons zal op zijn eigen manier uit deze storm komen. Het is erg belangrijk om verder te kijken dan wat op het eerste gezicht te zien is. Niet oppervlakkig maar echt zien wat er bij de ander speelt. Zo alleen kunnen we begrip voor elkaar opbrengen en samen deze storm aan. We zitten allemaal op verschillende schepen tijdens deze storm en beleven allen een heel andere reis.