Omgaan met emoties (vrijdag 17 april 2020)
Sinds ik mijn gevoelens en ervaringen neerschrijf in deze blog, ben ik mij bewuster van mijn vrouw-zijn. Vrouw-zijn in de meest stigmatiserende zin van het woord: wispelturig, hormonaal en vooral heerlijk emotioneel. Niet alleen verdriet en ontroering, maar ook blijdschap, dankbaarheid, liefde, irritatie en stress wisselen elkaar af, dag na dag, soms zelfs uur per uur.
Mijn ogen schieten vol tijdens een emotioneel momentje in 'Thuis', 'Blind gekocht', zelfs minder emotionele momenten laten mijn tranen rollen. Zoals bellen met mijn opgewekte en gezonde grootmoeder. Het maakt me zo gelukkig om haar stem te horen, te horen dat alles goed met haar gaat, dat ze goed verzorgd wordt in het rusthuis en dat ze soms gewoon geen tijd heeft om te bellen (druk druk druk). Totaal geen reden om te wenen dus, of bestaan er ook tranen van opluchting!?
Maar naast deze tranen, ervaar ik ook blijdschap en dankbaarheid. Woensdagavond keken Sigrid, Lien, Yves en ik samen naar de Samson & Gert Kerstshow (1998) - als vervanging van de afscheidsshow waar we normaalgezien diezelfde avond op aanwezig waren. Vele liedjes passeerden: 'trampoline springen', 'ochtendgymnastiek', 'spaghetti', 'samsonrock' ... Lang leve een musical. We keken, zongen, dansten ... alsof we terug 9 jaar waren en ons van geen kwaad bewust waren. Alsof er geen lockdown, geen corona en geen 'social distance' bestond. Helemaal uitgelaten, blij en een tikkeltje euforisch zelfs ging ik die avond naar bed. Zo opgewonden zelfs dat ik even rustig moest worden voordat ik de slaap kon vatten. Ook gisteren kreeg ik het heel warm vanbinnen. Papa passeerde op slechts 200m van ons huis met zijn bus. Om 16u17 zou hij passeren. Uiteraard wandelde ik om 16u00 reeds onze oprit af (te vroeg, zoals altijd). Nog even een omweg maken en dan wachten op de afgesproken plaats. Wachten, wachten, wachten (want ook in coronatijden komt de bus een beetje later dan gepland, haha) ... en daar kwam de bus om de hoek. Papa! Hij stopte eventjes zodat we elkaar konden begroeten en enkele zinnetjes konden uitwisselen met elkaar. Wat fleurde dit momentje ons beiden op! Eindelijk (na een maand) zagen we elkaar weer ... Dat die 'social distance'-regel maar snel gedaan is!
p.s: Voor mijn partner is het een snelcursus 'Hoe omgaan met emoties'. Woepsie, sorry!
Mijn ogen schieten vol tijdens een emotioneel momentje in 'Thuis', 'Blind gekocht', zelfs minder emotionele momenten laten mijn tranen rollen. Zoals bellen met mijn opgewekte en gezonde grootmoeder. Het maakt me zo gelukkig om haar stem te horen, te horen dat alles goed met haar gaat, dat ze goed verzorgd wordt in het rusthuis en dat ze soms gewoon geen tijd heeft om te bellen (druk druk druk). Totaal geen reden om te wenen dus, of bestaan er ook tranen van opluchting!?
Maar naast deze tranen, ervaar ik ook blijdschap en dankbaarheid. Woensdagavond keken Sigrid, Lien, Yves en ik samen naar de Samson & Gert Kerstshow (1998) - als vervanging van de afscheidsshow waar we normaalgezien diezelfde avond op aanwezig waren. Vele liedjes passeerden: 'trampoline springen', 'ochtendgymnastiek', 'spaghetti', 'samsonrock' ... Lang leve een musical. We keken, zongen, dansten ... alsof we terug 9 jaar waren en ons van geen kwaad bewust waren. Alsof er geen lockdown, geen corona en geen 'social distance' bestond. Helemaal uitgelaten, blij en een tikkeltje euforisch zelfs ging ik die avond naar bed. Zo opgewonden zelfs dat ik even rustig moest worden voordat ik de slaap kon vatten. Ook gisteren kreeg ik het heel warm vanbinnen. Papa passeerde op slechts 200m van ons huis met zijn bus. Om 16u17 zou hij passeren. Uiteraard wandelde ik om 16u00 reeds onze oprit af (te vroeg, zoals altijd). Nog even een omweg maken en dan wachten op de afgesproken plaats. Wachten, wachten, wachten (want ook in coronatijden komt de bus een beetje later dan gepland, haha) ... en daar kwam de bus om de hoek. Papa! Hij stopte eventjes zodat we elkaar konden begroeten en enkele zinnetjes konden uitwisselen met elkaar. Wat fleurde dit momentje ons beiden op! Eindelijk (na een maand) zagen we elkaar weer ... Dat die 'social distance'-regel maar snel gedaan is!
p.s: Voor mijn partner is het een snelcursus 'Hoe omgaan met emoties'. Woepsie, sorry!
Reacties
Een reactie posten