Hunkering naar ... versus angst voor ... het gewone leven (dinsdag 26 mei 2020)

Aan de ene kant hunker ik naar prikkels, actie en mensen rondom me. Kortom, ons gewone pre-coronaleven. Ik kijk er enorm naar uit om terug bij vrienden te kunnen afspreken, deel te nemen aan grotere familiefeesten, op babybezoek te kunnen gaan, te gaan sporten ... En ja, soms (bij momenten) wens ik zelfs om terug op den bureau te gaan werken, met een duidelijk scheiding van werk en privé. 

Maar aan de andere kant geniet ik van de rust en de stilte. Het tempo van mijn eigen lichaam, de lege agenda en de keuzevrijheid om met mijn tijd datgene te doen, waar ik zin in heb (buiten de sociale bijeenkomsten dan). Ik geniet van de vrijgekomen tijd voor extra wandelingen en fietstochten door de natuur, van het verlangzamen, van momentjes met elkaar en onze beperkte bubbel. Als ik tijdens deze (rust)momenten denk aan het gewone, drukke leven krijg ik soms een knoop in mijn maag en een paniekerig gevoel. Het was steeds zo'n gejaag en gestress om alle to do's in de agenda rond te krijgen, om van het werk naar de sportschool te gaan, om het huis in orde te houden ... Er stond zoveel 'MOETEN' op de agenda. En alles moest in een zo kort mogelijke tijd afgewerkt worden. Er was zo weinig tijd om ECHT te genieten en bewust met iets bezig te zijn! Ik vraag me af of we - wanneer de coronamaatregelen opgeheven worden - teruggaan naar het leven als voorheen of dat ikzelf (en de anderen) de agenda anders gaan indelen!? En moest het gewone, drukke leven gewoon terug opgepikt worden zoals daarvoor, weet ik niet of het mij uberhaupt nog lukt om terug dat snelle levenstempo aan te vatten.