Verlangzamen (maandag 18 mei 2020)

Voordat er sprake was van corona, het coronavirus, de lockdown ... , het B.C.-tijdperk (= BeforeCorona) zeg maar,  werden er heel wat boeken en artikels geschreven over 'vertragen, verlangzamen, innerlijke rust vinden enzovoort'. We leefden in een (heel) drukke maatschappij. Een maatschappij waarin telefoontjes, mailtjes, piepjes en andere prikkels je aandacht grepen. En waarin ook van je werd verwacht dat je overal meteen op reageerde. Het was rennen en hollen om alles bij te houden. Even 'niks doen' werd bestempeld als ‘niet tof’ of ‘saai’. Kortom het was een moeilijke oefening om evenwicht te zoeken in die waslijst van to do's en de nodige me-time.

Maar dankzij corona kwam hier redding - voor de alleenstaanden of koppels zonder kinderen toch. Onze to do-lijst werd van de ene op de andere dag ... leeg! Allé, op enkele to do's na - die gewoon niet leuk zijn om te doen, en die automatisch genegeerd en verschoven worden. Er kwam een zee van tijd, tijd om 'niets' te doen, tijd om te wandelen en te fietsen, tijd om zetel te hangen, tijd om samen gezelschapsspelletjes te spelen en uitgebreid te koken, want hè, wat zou je anders met al die tijd doen? In het begin van de lockdown had ik hier enorm veel problemen mee. Ik voelde me nutteloos, waardeloos, zelfs bij momenten helemaal verloren. Maar beetje bij beetje leerde ik mij aanpassen aan de huidige leefregels. Ik leerde genieten van een traag bestaan. En zo doe ik - de afgelopen weken - (schandalig) weinig op een dag. Samengevat is dit ongeveer enkele uurtjes tokkelen op de laptop (als het een werkdag is), zetel hangen, serie kijken, beetje sporten, beetje huishouden doen, wat sociale contacten opzoeken (online of in mijn privé-bubbel), klaar! Dit noemen we in tijden van corona, een waardevolle dag! En zeg nu eerlijk, meer moet dat niet zijn, toch?