4 maanden later ... (dinsdag 13 oktober 2020)

Het is een tijdje geleden dat ik nog de behoefte voelde om te schrijven, om mijn gedachten op papier te zetten, om te ventileren. De afgelopen periode hadden we zicht op betere tijden, op versoepelingen van de maatregelen, de maatschappij begon terug wat te leven, open te bloeien ... 

Maar vanaf augustus is het terug bergaf aan het gaan. Er komen elke dag weer nieuwe besmettingen en de hoopvolle vooruitzichten kelderen zwaar naar beneden. De plannen, die we de afgelopen weken maakten, vallen terug in het water en iedereen voelt een nieuwe lock-down naderen. Het is alsof er een grote bom boven ons land wordt gedropt. En ik schrijf 'ons land' want elk land gaat anders om met het coronavirus. Zo is er in Nederland en Duitsland momenteel precies niks aan de hand, niemand draagt een monsmasker, en een afstand van 1,5 meter is letterlijk Chinees voor hun. Terwijl wij momenteel slechts 3 personen mogen benaderen in onze intiemere bubbel, en slechts een beperkt aantal vrienden en familieleden mogen zien, met de nodige afstand van 1,5 meter en het dragen van een mondmasker. Wat een landsgrens toch kan doen e!? 

Begrijp me niet verkeerd ... Ik ben heel blij dat er in België voldoende maatregelen worden genomen. Ik voel me hierdoor veiliger en beter beschermd voor het virus ... maar aan de andere kant maakt het mij ook angstig. Angstig om zelf ziek te worden, angstig om anderen mensen te besmetten ... En hoewel ik dit alles rationaal heel goed begrijp, voelt het alsof we terug gevangen zitten. Zonder zicht op een enige vrijlating ... Ik mis het gewone leven, het sociaal kunnen zijn, het zorgeloos door het leven gaan, het spontane, onze maandelijkse familiebijeenkomsten, mijn rummikub-avonden met mijn oma ... Ik zou de klok zonder nadenken los een jaar terugspoelen en meer dan 200% genieten van alles rondom mij! Maar helaas ... een teletijdmachine werd nog steeds niet uitgevonden. We zullen nog even (hopelijk!) moeten volhouden. 

Ohja, nog even een kanttekening. Momenteel ben ik zo'n dikke 5 maanden zwanger. Een zwangerschap, die ik voornamelijk alleen (met mijn partner) moet beleven, zonder knuffels en kussen van mijn nabije vrienden en familieleden, zonder het fysiek delen van mijn ervaringen en bekommernissen, zonder schouderklopjes van collega's, zonder leuke momentjes met vriendinnen om even de gedachten te verzetten, zonder mijn buikje te kunnen showen aan anderen... Dit voelt heel vreemd (en eenzaam)!